Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Ένα σκληρό ταμπου

Δε καταλαβαίνω τι φοβάμαι περισσότερο την φυγή του νεκρού προσωπείου ή τον ίδιο το θάνατο;
Κατευθύνομαι σε κενό χρόνο να αντιμετωπίσω τον πόνο.

Προσωπα, καταστάσεις γεμίζουν τα κενά,αφήνουν το δικό τους θυμίαμα.
Βαδίζω στις μύτες μην τυχον διεγερθούν τα κύτταρα της μακρινής μνήμης
Προσεκτικά θα με οδηγήσουν οι αναθυμιάσεις εκεί που εκείνες επιθυμούν
Τελικά ερχεται η διεγερση και η μελαγχολια τώρα παίρνει θέση.

Σαν έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο μη σηκώσεις τοιχο
Αφησέ τον να σε πλησιάσει.. θα φύγει, δε θελει τα εύκολα θηράματα.