Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Ά-λογα αισθήματα


Σαν πανσέληνος σε σκουρο καθάριο ουρανό
τα συναισθήματα επικρατούν σε σώμα και νου
ελικοειδή πορεία ακολουθούν 
αγγιγμα σε λεπτά αγγεία επαναφέρουν

Σε ολάκερο το σώμα
ανυψώνουν τις αισθήσεις διχως εικόνες τωρα πια
Σηματοδοτούν την αληθινή αναγκαιότητα της ύπαρξης
και πορεύομαι, επιμένω να μην επιθυμώ
εκείνο που ανάγκη το σώμα ονομάζει
και ο νούς για κάθαρση τ'αποζητά.

Φορές φορές σε κρυστάλλινα νερά καταφτάνουν 
να ξεδιψάσουν ποθούν
μα μονάχα να αγγίξουν καταφέρνουν
γιατι να, ξέρεις δεν έχουν ύλη

Μάταια, μάταιες προσπάθειες πραγματοποιούνται 
τα αισθήματα έχουν την μνήμη τους και ξαναγεννιούνται 
την λυτρωσή τους να εκπληρώσουν προσπαθούν!

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Χρονοπαγίδα


Kάθε λεπτό πεθαίνει 
και κάθε ώρα γεννιέται
σε αυτή την πόλη,
εγώ ερωτευμένη
    
Χρόνος το ονομά της
σε κάθε λεπτό
σε κάθε δρόμο της
εγώ γελιέμαι
    
Μεγάλη θαρρώ είναι
24 διευθύνσεις έχει
πότε μακρόσυρτες
και πότε σύντομες,
εγώ περιπλανιέμαι
           
Σοκάκια αμέτρητα
γεμάτα αναμνήσεις
ζωή τα αγκαλιάζει,
εγω ξεχνιέμαι
      
Μη μου λες να φύγω απο εκέι
κλειδώθηκα σε ενα παλιο έρημο σπίτι,
εδώ ζω.

Aκολουθία


Που ταξιδεύεις πάλι απόψε? 
σε ποια θάλασσα τυλίγεσαι,
ποια σωματα σε μαγευουν χορεύοντας

Και πάλι απόψε χάνεσαι
και όλο λες πως θα το αλλάξεις
μα τον εαυτό σου τον ρώτησες?

Που πας να χαθείς 
απο ποιόν εαυτό να εξαφανιστείς
μαζί σου η θάλασσα
μαζί σου τα σώματα, 
μαζί σου και εσύ

Μη ξεγελάς την μάσκα σου
στα χέρια σου την κρατάς
κριτή σου μη την ορίζεις
αν σε κρυβει,αν σε φανερώνει
ποιο το μέλημα

Πως να ταξιδέψω μαζί σου
πως να παραμεινω στην θάλασσα σου
Εαυτέ μου τα σώματά σου
δε τα προλαβαίνω

Δεν ξέρω αν θα θελήσω
τους ήχους σου να ακολουθήσω
βέλη τα λόγια σου
σημαδεμένη εγω
και η μάσκα σου πια
εκτεθειμένη με αφήνει.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Ασφάλεια

Χρόνος χάνεται, χρόνος περνά 
Και όλο φεύγω, όλο χάνομαι
Μια φυλακή για σπίτι διατηρώ
Το πνεύμα μου να ζήσω
Να παρατηρώ, να σβήνω

Είναι στον κόσμο εκει έξω,
Την περιποιούμαι, την φροντίζω
Μα χαρά δε μου δίνει
Η θλίψη λέει θα με αποπλανήσει

Καθώς λοιπόν θα χάνομαι
Να μου γυαλίζεις τα κάγκελα
Το πνεύμα μου εκεί θα μένει
Να αντανακλά ο κόσμος σε αυτά
Να μπορεί να απολαμβάνει στην μικρότερη εκδοχή
Χωρίς να τραυματιστεί

Ασφαλώς και γνωρίζω την φυλακή της ασφάλειας μου!