Χρόνος χάνεται, χρόνος περνά
Και όλο φεύγω, όλο χάνομαι
Μια φυλακή για σπίτι διατηρώ
Το πνεύμα μου να ζήσω
Να παρατηρώ, να σβήνω
Είναι στον κόσμο εκει έξω,
Την περιποιούμαι, την φροντίζω
Μα χαρά δε μου δίνει
Η θλίψη λέει θα με αποπλανήσει
Καθώς λοιπόν θα χάνομαι
Να μου γυαλίζεις τα κάγκελα
Το πνεύμα μου εκεί θα μένει
Να αντανακλά ο κόσμος σε αυτά
Να μπορεί να απολαμβάνει στην μικρότερη εκδοχή
Χωρίς να τραυματιστεί
Ασφαλώς και γνωρίζω την φυλακή της ασφάλειας μου!
