Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Ά-λογα αισθήματα


Σαν πανσέληνος σε σκουρο καθάριο ουρανό
τα συναισθήματα επικρατούν σε σώμα και νου
ελικοειδή πορεία ακολουθούν 
αγγιγμα σε λεπτά αγγεία επαναφέρουν

Σε ολάκερο το σώμα
ανυψώνουν τις αισθήσεις διχως εικόνες τωρα πια
Σηματοδοτούν την αληθινή αναγκαιότητα της ύπαρξης
και πορεύομαι, επιμένω να μην επιθυμώ
εκείνο που ανάγκη το σώμα ονομάζει
και ο νούς για κάθαρση τ'αποζητά.

Φορές φορές σε κρυστάλλινα νερά καταφτάνουν 
να ξεδιψάσουν ποθούν
μα μονάχα να αγγίξουν καταφέρνουν
γιατι να, ξέρεις δεν έχουν ύλη

Μάταια, μάταιες προσπάθειες πραγματοποιούνται 
τα αισθήματα έχουν την μνήμη τους και ξαναγεννιούνται 
την λυτρωσή τους να εκπληρώσουν προσπαθούν!

Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Χρονοπαγίδα


Kάθε λεπτό πεθαίνει 
και κάθε ώρα γεννιέται
σε αυτή την πόλη,
εγώ ερωτευμένη
    
Χρόνος το ονομά της
σε κάθε λεπτό
σε κάθε δρόμο της
εγώ γελιέμαι
    
Μεγάλη θαρρώ είναι
24 διευθύνσεις έχει
πότε μακρόσυρτες
και πότε σύντομες,
εγώ περιπλανιέμαι
           
Σοκάκια αμέτρητα
γεμάτα αναμνήσεις
ζωή τα αγκαλιάζει,
εγω ξεχνιέμαι
      
Μη μου λες να φύγω απο εκέι
κλειδώθηκα σε ενα παλιο έρημο σπίτι,
εδώ ζω.

Aκολουθία


Που ταξιδεύεις πάλι απόψε? 
σε ποια θάλασσα τυλίγεσαι,
ποια σωματα σε μαγευουν χορεύοντας

Και πάλι απόψε χάνεσαι
και όλο λες πως θα το αλλάξεις
μα τον εαυτό σου τον ρώτησες?

Που πας να χαθείς 
απο ποιόν εαυτό να εξαφανιστείς
μαζί σου η θάλασσα
μαζί σου τα σώματα, 
μαζί σου και εσύ

Μη ξεγελάς την μάσκα σου
στα χέρια σου την κρατάς
κριτή σου μη την ορίζεις
αν σε κρυβει,αν σε φανερώνει
ποιο το μέλημα

Πως να ταξιδέψω μαζί σου
πως να παραμεινω στην θάλασσα σου
Εαυτέ μου τα σώματά σου
δε τα προλαβαίνω

Δεν ξέρω αν θα θελήσω
τους ήχους σου να ακολουθήσω
βέλη τα λόγια σου
σημαδεμένη εγω
και η μάσκα σου πια
εκτεθειμένη με αφήνει.

Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

Τρίτη 4 Ιανουαρίου 2011

Ασφάλεια

Χρόνος χάνεται, χρόνος περνά 
Και όλο φεύγω, όλο χάνομαι
Μια φυλακή για σπίτι διατηρώ
Το πνεύμα μου να ζήσω
Να παρατηρώ, να σβήνω

Είναι στον κόσμο εκει έξω,
Την περιποιούμαι, την φροντίζω
Μα χαρά δε μου δίνει
Η θλίψη λέει θα με αποπλανήσει

Καθώς λοιπόν θα χάνομαι
Να μου γυαλίζεις τα κάγκελα
Το πνεύμα μου εκεί θα μένει
Να αντανακλά ο κόσμος σε αυτά
Να μπορεί να απολαμβάνει στην μικρότερη εκδοχή
Χωρίς να τραυματιστεί

Ασφαλώς και γνωρίζω την φυλακή της ασφάλειας μου!

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Οι Εφτά Εαυτοί

Στην πιο ήσυχη ώρα της νύχτας, καθώς ήμουν ξαπλωμένος και μισοκοιμισμένος, οι εφτά εαυτοί μου κάθισαν μαζί και έτσι κουβέντιαζαν ψιθυριστά.

Ο Πρώτος Εαυτός:
Εδώ, σε αυτόν τον τρελό, κατοίκισα όλα αυτά τα χρόνια, χωρίς να κάνω τίποτα παρά να ανανεώνω τον πόνο του την ημέρα και να ξαναδημιουργώ την θλίψη του τη νύχτα. Δεν μπορώ να αντέξω άλλο την μοίρα μου, και τώρα επαναστατώ.

Ο Δεύτερος Εαυτός:
Η δικιά σου μοίρα είναι καλύτερη από την δικιά μου, αδελφέ, γιατί μου δόθηκε να είμαι ο χαρούμενος εαυτός αυτού του τρελού. Γελώ το γέλιο του και τραγουδώ τις χαρούμενες ώρες του, και με τριπλο-φτερωμένα πόδια χορεύω τις φωτεινότερες σκέψεις του. Εγώ θα έπρεπε να επαναστατήσω ενάντια στην κουρασμένη μου ύπαρξη.

Ο Τρίτος Εαυτός:
Και εγώ ο από αγάπη κυριαρχούμενος εαυτός, ο φλεγόμενος πυρσός του αχαλίνωτου πάθους και των φανταστικών επιθυμιών; Εγώ ο αρρωστημένος από αγάπη εαυτός είμαι που θα έπρεπε να επαναστατήσει εναντίον αυτού του τρελού.

Ο Τέταρτος Εαυτός:
Εγώ, απ' όλους εσάς, είμαι ο πιο δυστυχισμένος, γιατί τίποτα δεν μου δόθηκε εκτός από απεχθές μίσος και καταστροφική αηδία. Εγώ είμαι, ο θυελλώδης εαυτός που γεννήθηκα στης μαύρες σπηλιές της Κόλασης, αυτός που θα έπρεπε να διαμαρτυρηθεί και να μην υπηρετεί αυτόν τον τρελό.

Ο Πέμπτος Εαυτός:
Όχι, εγώ είμαι, ο σκεπτόμενος εαυτός, ο φαντασιόπληκτος εαυτός, ο εαυτός της πείνας και της δίψας, αυτός που είναι καταδικασμένος να τριγυρνά χωρίς ξεκούραση ψάχνοντας άγνωστα και όχι ακόμα δημιουργημένα πράγματα· εγώ είμαι, όχι εσείς, αυτός που θα έπρεπε να επαναστατήσω.

Ο Έκτος Εαυτός:
Και εγώ, ο εργαζόμενος εαυτός, ο θλιβερός εργάτης, που με υπομονετικά χέρια και γεμάτα λαχτάρα μάτια, κάνω τις ημέρες εικόνες και δίνω νέες και αιώνιες μορφές στα άμορφα στοιχεία - εγώ είμαι, ο μοναχικός, αυτός που θα έπρεπε να επαναστατήσω ενάντια σ' αυτόν τον ανήσυχο τρελό.

Ο Έβδομος Εαυτός:
Πόσο περίεργο που όλοι σας θα έπρεπε να επαναστατήσετε ενάντια σ' αυτόν τον άνθρωπο, επειδή ο καθένας σας έχει μια προκαθορισμένη μοίρα να εκπληρώσει. Α! να μπορούσα να ήμουν σαν κάποιον από εσάς, ένας εαυτός με προαποφασισμένη μοίρα! Αλλά δεν έχω καμία, είμαι ο κάνω-τίποτα εαυτός, αυτός που κάθεται στο άλαλο, κενό τίποτα και ποτέ, ενώ εσείς είστε απασχολημένοι να ξαναδημιουργείτε ζωή. Εσείς είστε ή εγώ, γείτονες, που θα έπρεπε να επαναστατήσω;

Όταν ο έβδομος εαυτός μίλησε έτσι, οι άλλοι έξι τον κοίταξαν με οίκτο και δεν είπαν τίποτα άλλο· και καθώς η νύχτα πύκνωνε ο ένας μετά τον άλλο έπεσαν για ύπνο τυλιγμένοι σε μια νέα και χαρούμενη υποταγή.

Αλλά ο έβδομος εαυτός παρέμεινε να κοιτά και να παρατηρεί το τίποτα, το οποίο βρίσκεται πίσω απ' όλα τα πράγματα.

- "Ο Τρελός"

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Ένα σκληρό ταμπου

Δε καταλαβαίνω τι φοβάμαι περισσότερο την φυγή του νεκρού προσωπείου ή τον ίδιο το θάνατο;
Κατευθύνομαι σε κενό χρόνο να αντιμετωπίσω τον πόνο.

Προσωπα, καταστάσεις γεμίζουν τα κενά,αφήνουν το δικό τους θυμίαμα.
Βαδίζω στις μύτες μην τυχον διεγερθούν τα κύτταρα της μακρινής μνήμης
Προσεκτικά θα με οδηγήσουν οι αναθυμιάσεις εκεί που εκείνες επιθυμούν
Τελικά ερχεται η διεγερση και η μελαγχολια τώρα παίρνει θέση.

Σαν έρθεις πρόσωπο με πρόσωπο με τον θάνατο μη σηκώσεις τοιχο
Αφησέ τον να σε πλησιάσει.. θα φύγει, δε θελει τα εύκολα θηράματα.